Christa Geeroms

NL.

In hoopvolle verwachting van die Grote Plechtige Communiedag, peilden mama en de mensen naar mijn betaalbare verlangens.
En zo geschiedde de intrede van de wekkerradio, die me met een prachtige, wat geaffecteerde BRT-stem zou informeren over de huidige en komende wereldwijde onheilstijdingen. En verder, vooral, van de kodak, om te creëren, te voelen, dat onheil te ontvluchten, daar waar hard werken het Hoogste Goed was, en de kerk op zondag de Ultieme Ontspanning.
Met het verglijden van de tijd werd ik Master in de Nederlandse en Engelse Taal- en Letterkunde, studeerde theater en woord aan de Stedelijke Academie en behaalde mijn fotografiediploma.
En ik maakte foto’s bij de vleet. Het leven was een formidabele rechthoek in fotoformaat. 

Niettemin bleven tienduizenden beelden geborgen en verborgen onder een zacht stoflaagje, in een winterslaap.
Ik besloot ze recent boven de doopvont te houden, op Instagram, via mijn website, via fotowedstrijden. Ja, zelfs in boekvorm (najaar 2024).
Als een trouwe en stille bondgenoot vergezelde de camera me, al die jaren, op al mijn trips. Lange en korte trips, in afstand en tijd.
Te voet, te land, ter zee, ver weg, (heel) dichtbij. Het dagelijkse circus met zijn mallemolen, waar ook ter wereld, vervult me met weemoed. Authentiek, humaan, met een lach en een traan, een knipoog. Realistisch. Melancholisch. Nostalgisch.
Ook context is belangrijk. Geen mens zonder zijn context. Dat boeiende verhaal voor of achter de gevel, dat woordeloos, met licht moet worden uitgeschreven. In al mijn persoonlijke projecten zit die menselijke rode draad verweven, als in een tapijtje zonder franjes.
Soms versterkt de poëzie van een landschap, een ongeplaveide weg, een kruispunt, dat verhaal. Zij creëren een mogelijke ontsnappingsroute naar een diepere, innerlijke esthetiek.
Al deze kleine vensters op het leven bieden me een dagelijkse kalmeerpil voor de hectiek en onrust in mijn lijf en leden, en bovenal voor daarboven, in mijn tollend en steeds overpeinzende hoofd.

FR.

Ma mère et mon entourage ontsondé mes désirs abordables dans l’attente pleine d’espoir de cette grandecommunion solennelle. Voilà comment le radio-réveil est entré dans ma vie, m’informant désormais desmauvaises nouvelles mondiales actuelles et à venir, annoncées par une splendidevoix légèrement guindée de la BRT. Ainsi, surtout, que le kodak, pour créer,ressentir, échapper à cette fatalité, où le travail était le bien suprême etl'église du dimanche, la détente ultime.

Au fil du temps, j’ai décroché un Master en langues et lettres néerlandaises etanglaises, j’ai étudié les arts de la parole et du théâtre à l’Académiecommunale et obtenu mon diplôme de photographe.
Et j’ai pris des photos à tout va. La vie était un formidable rectangle enformat photo. 

Des dizaines de milliersd’images sont toutefois restées en hibernation, accumulant doucement lapoussière.
J’ai récemment décidé de les dévoiler sur Instagram, sur mon site web et àl’occasion de concours photo. Et même sous forme de livre (automne 2024).
Toutes ces années, mon appareil photo m’a systématiquement accompagnée dans mesvoyages, tel un allié fidèle et silencieux. Des voyages longs et courts, entermes de distance et de durée.
À pied, sur terre, sur mer, que ce soit loin ou (très) près. Le cirquequotidien et son tourbillon, où que ce soit sur cette terre, me rendentmélancolique. Authentique, humain, dans les rires et dans les larmes, le tempsd’un clin d’œil. Réaliste. Mélancolique. Nostalgique.
Le contexte est tout aussi important. À chaque être humain son contexte. Dontla passionnante histoire plus ou moins cachée ne se révèle qu’à la lumière,sans un mot. Ce fil rouge humain est imbriqué dans tous mes projets personnels,comme dans un tapis sans fioriture.
Il arrive que la poésie d’un paysage, d’un sentier de terre battue, d’unrond-point, renforce cette histoire. Ces lieux créent une possible échappatoirevers une esthétique plus profonde, plus intime.
Toutes ces petites fenêtres sur la vie apaisent ma frénésie et mon agitationphysique et, surtout, mentale, le tourbillon de mon cerveau en constanteébullition.

EN.

In hopefulexpectation of that Blessed Holy Communion, Mummy and many asked after myaffordable desires. And so, the clock radio made its entrance, that with a splendid,somewhat affected national broadcaster’s voice would inform of current and futuretidings of global doom. And then, most importantly, came the Kodak, to create,to feel, to escape that fate, the place where the Highest Good was hard work,and the church the Ultimate Relaxation on Sunday.

Withthe passing of time, I became a Master of Dutch and English Linguistics andLiterary Studies, I studied theatre and the spoken word at the Academy ofPerforming Arts/ Academy of Theatre and Dance and attained my photographydiploma. And I took photos without fail. Life was a formidable rectangle inphoto format.

Despitethat however, tens of thousands of images remained contained and concealedunder a thin layer of dust, hibernating. I recently decided to hold them over thebaptismal font, on Instagram, via my website, via photography competitions. Andyes, even in the form of a book (Autumn 2024).

All thoseyears, the camera accompanied me on all my trips like a loyal and silent ally. Thoselong and short trips, in distance and time. On foot, on land, on the sea, faraway, (very) close by. No matter where in the world, the daily circus with itsmerry-go-round fills me with a certain wistfulness. Authentic, human, with laughterand tears, a wink. Realistic. Melancholic. Nostalgic.

Contextis important too. A person is meaningless without their context. Thatintriguing story in front of or behind the facade, a wordless tale that must betranscribed through light. That common thread of humanity is woven through allmy personal projects like in a rug without tassels.

Attimes, the poetry amplifies a landscape, an unpaved road, a junction, thatstory. They create a potential escape route to a deeper, inner aesthetic. Allthese small windows to life offer me a daily sedative against the franticnessand restlessness in my body and limbs and mostly there above in my spinning andever-contemplative head.